Chris Smither
Chris Smither is een vaste waarde op ons podium. Ook deze keer mogen we hem weer verwelkomen. De man die in zijn jeugd in Ecuador, New Orleans en in Parijs woonde is logischerwijs een melting pot van stijlen. Waaruit hij een geheel eigen stijl heeft ontwikkeld. Zijn fingerpicking in combinatie met de footstomp is uniek in zijn soort. Hij is inmiddels 80 jaar en heeft een van zijn beste albums afgeleverd met de titel: ‘All About The Bones’ Het album staat al weken op New York Times play list, 4 sterren in vakblad MOJO. Dan snap je waarom Bonnie Raitt graag werk van hem opneemt en met hem speelt. Dus zorg dat je erbij bent!
The Simple Yet Complex Art Of Real
In groten getale en van heinde en verre kwamen de bezoekers om het fabuleuze snarenwerk van Chris live te aanschouwen. Chris bijna 81 jaar heeft nog niets aan kracht ingeboet. Nog steeds zijn stem, gitaar en footstomp genoeg om een publiek ademloos geboeid ruim 90 minuten naar hem te doen luisteren. In de dinner talk volgend op een plezierige soundcheck, voorafgaand aan de show, spraken we over vergankelijkheid, hoe lang we elkaar al kenden en vooral hoe lang nog? Vorig jaar nog ruim honderd shows in een jaar, het jaar daarvoor ruim tachtig. Net als die andere groten als Dylan, Morrison, die me dat overigens zelf vertelde, Young etc. Is stoppen geen optie. Misschien is het, het beste om als David Olney op het podium te sterven? Chris legde uit dat hij zich het beste voelde als hij in een bepaalde groove zat, enkele dagen spelen en dan even rust. De Covid periode had hem geleerd dat hij mogelijk goed met pensioen zou kunnen, maar toen hij weer ging spelen was hij zijn routine geheel kwijt. Smither zei: “Spelen is fijn en de studio ook. Maar het spelen voor publiek is verslavend. Je songs presenteren en de vibe van de interactie is magisch. De energie die het oplevert maakt het andere zware deel van toeren, reizen, jetlag etc. dragelijk. Aan het eind van een toer verlang ik naar huis, maar al snel weer verlang ik weer naar naar on the road,”
In Down In Thibodaux, Louisiana nam Smither ons mee naar zijn jeugd, met de buurman die, zoals hij lachend meldde, in zijn tijd iets heel technisch deed, hij werkte bij een telegraafkantoor, de enige manier om toen snel boodschappen door de wereld te sturen. Hij hing vaak rond in de keuken, tegen het eind van de middag werd hij eruit geschopt, want de man die zelfs door zijn vrouw alleen met zijn achternaam werd aangesproken, hield ervan om op een vaste tijd te eten. Smither is nog steeds gek op de streek rond New Orleans. Met name het heerlijke eten en de mensen. Cajun country waar ze een bijzonder soort Frans spreken, dat hij ook deels beheerst en in de song had verwerkt. Hij vroeg het publiek of ze de Dylan film hadden gezien. Hij had al eerder laten weten tijdens het eten dat hij het een goede film vond. Overigens hing hij in die periode ook rond in Greenwich Village en is bevriend met een andere In the Woods favoriet Eric Andersen. Van Dylan speelde hij op verzoek zijn pracht versie van Visions Of Johanna, in de kleedkamer had hij nog geoefend op Dylan’s Desolation Row, maar dat ging niet lekker. In het gebied tussen leven en dood, waar de mens zich in beweegt volgens de boeddhistische leer heet In The Bardo, leerden we van Chris. De song met deze titel was het gevolg van lappen tekst geschreven in een soort van stream of conciousness en uiteindelijk de song werd zoals hij deze nu speelde. Zijn cover van niet alleen Chris, maar ook In the Woods favoriet Eliza Gilkyson, helaas toert ze niet meer in Europa, deed haar eer aan. Hij vertelde dat hij vaak enige stimulans nodig heeft van zijn vriend en producer, om weer wat te schrijven. Ze wisselen licks uit en discussiëren over materiaal. Een andere keer besloten ze al dollend om een Chuck Berry song in een andere toonsoort te zetten. Hij liet ons Maybellene horen in deze verrassende versie. Ook Time To Move On van Tom Petty kreeg een prachtige uitvoering. No More Cane On The Brazos (Traditional) / Seems So Real, vertelde Chris dat beide nummers mooi aansloten in dezelfde toonsoort. Het eerste nummer een traditional, vaak toegeschreven aan Leadbelly, gaat over een gevangenis in Texas waar de gevangen zich letterlijk dood werkten op de suikerrietplantage in de bloedhitte.
Voor je het wist was de tweede set voorbij en Chris kondigde op zijn relaxte wijze alsof hij thuis op de stoel zat zijn laatste song aan, de klassieker Leave The Light On. Niet verrassend dat een staande ovatie van het publiek leidde tot nog een song. Sittin' On Top Of The World. Vervolgens nam hij met een bescheiden knikje afscheid van een wederom staand en klappend publiek. Be back master of the simple yet complex art of real!
1.Can’t Shake These Blues
2.Don’t Call Me Stranger.
3.Train Home
4.All About The Bones
5.Small Revelations
6.$100 Valentine
7.Still Believe
8.Maybellene (Chuck Berry)
9.Time Stands Still
10.Origin Of Species
1.Can’t Shake The Blues
2.Down In Thibodaux
3.In The Bardo
4.Completion
5.Time To Move On (Tom Petty)
6.Visions Of Johanna (Bob Dylan)
7.No More Cane On The Brazos/ Seems So Real
8.Calm Before The Storm (Eliza Gilkyson)
9.Leave The Light On
10.Sittin’ On Top Of The World
Chris Smither | Vocals, Acoustic Guitar, Foot stomp
All songs written by Chis Smither unless noted otherwise.