Birds Of Chicago featuring Peter Mulvey

A Melting Pot Never Tasted So Good!

JT en Allison lijken het Dylan concept, “The never ending tour”, wel andere dimensies te willen geven. Met een intensief tourschema achter de rug in de USA, direct door naar het Europese vasteland. Ze kwamen na een concert in Hamburg onder begeleiding van Bart de Win en Arianne de Knegt, rechtstreeks door naar Lage Vuursche. Vermoeidheid en een lege maag hadden zoals dat bij professionals gaat geen enkele invloed op de soundcheck. De ontmoeting met Peter Mulvey die vanuit Amsterdam met de” Lucky Dice touring company” was gearriveerd werd een gepassioneerd weerzien van oude vrienden. Hun eerste gezamenlijke optreden van deze tour zorgde voor zowel persoonlijke uitwisseling als schermutselingen met setlists en de opbouw van het optreden. Na de maaltijd en uitwisseling van meningen, politiek, familie leven en enkele moppen, werd in de kleedkamer het besluit genomen dat Peter de aftrap alleen zou doen. Dat deed hij op zijn eigen verdienstelijke wijze. Peter is in staat met licht ironische ondertoon zijn vaak gevoelige songs te introduceren. En als je over een eenvoudig onderwerp als een shirt én een mooi verhaal kunt vertellen en vervolgens een song kan produceren dan snap je de regels van het tekstschrijven en het belang van dagelijkse zaken een ander cachet kunnen geven. Dat hij naast songs schrijven ook zeer vaardig is op de gitaar, toonde hij het publiek door de op Ierse volksmuziek geïnspireerde instrumental “Black Rabbit” te spelen. De laatste songs voor de break werd hij respectievelijk bijgestaan door Allison en later JT Nero. Een klarinet zien we helaas niet vaak op ons podium, behalve bij uiteraard Po-Girl en eerder bij Kyla Brox. Het instrument roept vaak het wat weeë geluid van Mr. Acker Bilk in jaren ’50 op. Maar dit instrument zorgde ook voor veel swing in de vooroorlogse jazz en doet je verlangen naar het New Orleans van de jaren ’30. En daar serveerden ze toen al heerlijke broodjes, de zogenaamde “Po-boys” en ja, die werden tijdens lunchtijd gebracht door de echtgenotes de “ Po-girls”. De keuze voor een song van Duke Ellington, “Mood Indigo” was dan ook een gepaste keuze voor de eerste samenwerking op het podium tussen Allison en Peter. Na de break werd: “The Melting Pot”, gesublimeerd zowel muzikaal als in achtergronden van de muzikanten. Peter Mulvey uit Milwaukee, met waarschijnlijk Nederlandse genen. Gezien het feit dat hij zijn laatste tour door de USA had gedaan op de bakfiets. JT uit Chicago, die zelf opmerkte dat hij wel een medewerker leek van het Amerikaanse equivalent van de VVV van Chicago, gezien zijn vele referenties en positieve opmerkingen over deze stad. Waar het overigens s‘avonds in het park tegenover zijn huis ook heel ongezellig kan zijn zoals in elke grote stad. Allison afkomstig van een Schotse moeder een vader uit Grenada die nu in Ontario woont, zelf is ze groot geworden in Québec. Iets wat zijn invloed liet gelden in de Franstalige songs waar zij ons vanavond op trakteerde. En laten we niet vergeten onze eigen uit Brabant afkomstige Bart de Win die op verschillende toetsen Nederlandse kruiden toevoegde aan de Melting Pot. Muzikaal werden we vanavond meegenomen op een reis door een zeer gevarieerd landschap, door een aantal ras muzikanten waar ondanks het vele touren het spel plezier van af spatte. Naast een swingend geheel was er aandacht voor het meer ingetogen werk. Het debuut van de nog niet gereleasde song “ Sparrow”, was daar een voorbeeld van. Allison vroeg of we na de show wilden aangeven wat we van de song vonden. Want ze wilde het risico vermijden dat als we het niets vonden, haar avond verpest zou zijn. “Vertel het me maar na dat de show is afgelopen”, zei ze tegen het publiek. Ze hoefde daar niet op te wachten het daverende applaus na afloop van de song sprak boekdelen. Ondanks alle verschillende achtergronden zijn we volgens JT allemaal van Ierse afkomst, waar mee hij maar wilde aantonen dat we eigenlijk allemaal familie zijn, deze introductie leidde de “Funeral song” in. Een vrolijke song, die het begrip afscheid in heel ander perspectief zet. Overigens vertelde JT zelf afkomstig uit de Ierse gemeenschap in Chicago, dat op bruiloften de goedkope whisky wordt geschonken en op begrafenissen de dure whisky.
Met een staande ovatie werd een toegift afgedwongen door het publiek. Allison vroeg of men bezwaar had als ze twee songs zouden doen. Om de gelegenheid te scheppen om ook nog een favoriete Mulvey song te spelen. Dit was natuurlijk een overbodige vraag. Ze namen afscheid met de song “ Sad, Sad, Sad”. Dat waren wij ook na afloop. Het was alweer voorbij. De snijdende wind buiten vertoonde gelijkenis met die uit de “Windy City”, Chicago of misschien wel met die van de koude prairie in Canada. Dit zo in tegenstrijd met de broeierige warmte van de muziek en die in onze harten, gevuld door deze innemende club mensen op het podium. Van de week om te compenseren maar eens een flinke pan Gumbo maken met veel verschillende ingrediënten. The melting pot never tasted so good!

1.What Else Was It (Peter, solo, unreleased) [Peter Mulvey]

2.Kids In The Square [Peter Mulvey]

3.Some People [Peter Mulvey]

4.Black Rabbitt (instrumental) [Peter Mulvey]

5.Shirt [Peter Mulvey]

6.Mood Indigo [Duke Ellington/Barney Bigard/Irving Mills]

7.Old Fashioned Morphine [Jolie Holland]

1.Stardust (Allison, a capella) [Hoagy Carmichael/Mitchell Parish]

2.Sugar Dumplin’ [Jeremy Lindsay]

3.Sans Souci [Allison Russell]

4.Flying Dreams [Jeremy Lindsay]

5.Prairie Lullaby [Jeremy Lindsay]

6.I Have Heard Words [Jeremy Lindsay]

7.Mountains/Forests [Jeremy Lindsay]

8.Sparrow (unreleased) [Allison Russell]

9.Funeral [Jeremy Lindsay]

10.Knuckleball Suite [Peter Mulvey]

11.Cannonball [Jeremy Lindsay]

12.Trampoline [Jeremy Lindsay]

13.Chicago Song (unreleased) [Jeremy Lindsay]

14.Sad, Sad, Sad, Sad (And Far Away From Home) [Peter Mulvey]
 

JT Nero|vocals, acoustic guitar, percussion

Allison Russell|vocals, clarinet, banjo, ukulele

Peter Mulvey|vocals, acoustic guitar

Bart de Win| Fender Rhodes, accordion, melodica, vocals