Amelia Curran
Een langgekoesterde wens voor In the Woods is bewaarheid geworden. Deze Canadese zangeres uit Halifax, Nova Scotia, heeft net alweer een prachtige CD “Spectators”, afgeleverd. En dat Oh Susanna haar medewerking hieraan heeft verleend is op zich al een keurmerk. Afkomstig van het Six Shooter label. Haar twee CD’s hieraan vooraf gaand zijn ook zeer de moeite waard te weten: “War Brides en “Hunter, Hunter. Ze was in 2010 winnaar van de prestigieuze Juno Award!
You call this winter?
Deze opmerking was onderdeel van onze eerste begroeting. Wat wil je ook als je uit Newfoundland afkomstig bent. Wat overigens door de Newfoundlanders heel anders wordt uitgesproken dan wij het geleerd hebben. Amelia vertelde ons dat de voornamelijk Ierse settlers, een accent hadden ontwikkeld waar de originele moedertaal het Iers, in combinatie met wat Frans en het meer reguliere Engels had geleid tot een eigen taal. In ieder geval wordt bij de uitspraak van Newfoundland, het stukje “found” volkomen ingeslikt. Amelia had een nogal ingewikkelde reis achter de rug vanuit Canada. Ze was uiteindelijk via Zurich en Kopenhagen vandaag geland in Amsterdam. Amelia had er na twee maanden niet spelen ,veel zin in. Ze werd naarmate “showtime” naderde steeds meer gespannen. Het was per slot van rekening haar Europese debuut en ze had veel over In the Woods gehoord. Veel muziekliefhebbers die de ontwikkelingen bijhouden wilden dit debuut mee maken. Amelia heeft een prachtige stem en dito songs, haar gitaarspel is adequaat maar niet verrassend. Dit vraagt veel van een artiest om de liedjes ook kaal te kunnen presenteren zonder de toeters en bellen van haar rijk gearrangeerde Cd’s. Maar een goede song is ook “kaal” een goede song en daar heeft ze er genoeg van geschreven. Door de spanning en het haar zelf opgelegde “babbelverbod”, werd de eerste set wat eenvormig. De tweede set was mede door de ontspanning en het feit dat het “babbelverbod” was opgeheven aanmerkelijk spannender. Haar hilarische verhaal over de Canadese singer songwriter Hines, waarvan een song onterecht als een Ierse traditional wordt gezien en er door onder andere Mary Black gewoon een couplet aan is toegevoegd. Een couplet waar in tegenstelling tot het origineel de hoofdpersoon wel sterft. Omdat dit zo past bij Ierse traditionals. Je ziet het voor je als Amelia het publiek verteld hoe Hines in een gefilmd portret naar Ierland reist en door de eerste beste straatzanger die zijn lied ten gehore brengt, vol meelij wordt bekeken als hij zegt dat het zijn song is. Ook het verhaal dat ze in haar home- state een concert geeft en de zaal helemaal vol zit met familie, ze eigenlijk niet weet wat ze moet zeggen, omdat ze op andere plekken hoofdzakelijk over hen praat tijdens haar shows. Wat een tante van haar na de show ontlokte, “Ik vertel jou nooit meer wat”. Amelia verraste het publiek met een werkelijk prachtige cover van landgenoot Cohen. Al met al een prachtige stem, prachtige songs en meer dan terechte positieve pers. Nog wat schaven aan haar podium presentatie, stoppen met zich te ver-excuseren voor gepraat en wat minder gehaast en Amelia wordt iemand waar we nog veel van gaan horen. Na een terechte toegift afgedwongen door het enthousiaste publiek, keek Amelia tevreden terug op haar debuut. En ze was de enige die zonder jas de vrieskou van Lage Vuursche trotseerde op weg naar de volgende twee gigs die er voor haar in Nederland restte.
1.What Will You Be Building
2.The Modern Man
3.Bye Bye Montreal
4.Blackbird On Fire
5.Scattered & Small
6.The Great Escape
7.The Furious Curve
8.Wrecking Ball
9.San Andreas Fault
10.In A Town (200 Days)
1.Years
2.The Mistress
3.You Won’t Find Me
4.Hands On A Grain Of Sand
5.Face On The News
6.Soft Wooden Towers
7.Hey, That’s No Way To Say Goodbye [Leonard Cohen]
8.Strangers
9.Devils
10.Last Call
All tracks by Amelia Curran except where noted
Amelia Curran |vocals, acoustic guitar